zatarcie skazania

     Kwestią wpłaty poręczenia majątkowego a dalszego stosowania tymczasowego aresztowania zajmował się w dniu 25 lutego 2016 r. Sąd Najwyższy, na wniosek złożony przez Rzecznika Praw Obywatelskich. Rzecznik Praw Obywatelskich wskazał na rozbieżności w orzecznictwie sądowym dotyczące wykładni stosowania przepisów warunkowego tymczasowego aresztowania. Rzecznik podkreślił, że z chwilą wpłaty poręczenia majątkowego, tymczasowo aresztowany powinien być natychmiast zwolniony, bez względu na ewentualne złożenie przez Prokuratora zażalenia na wydane w tym przedmiocie postanowienie, a wstrzymanie wykonania takiego orzeczenia uznać należy za niedopuszczalne.

Sąd Najwyższy dnia 25 lutego 2016 r., sygn. akt I KZP 18/15 postanowił odmówić podjęcia uchwały. Jednocześnie stwierdził, że „wykonanie zastrzeżenia przewidzianego w art. 257 § 2 k.p.k. można wstrzymać, w oparciu o art. 462 § 1 in fine k.p.k., również po złożeniu przedmiotu poręczenia (wpłacie określonej sumy poręczenia, złożeniu przedmiotu poręczenia do depozytu, ustanowieniu hipoteki lub obciążeniu praw majątkowych tytułem poręczenie w inny sposób), do czasu złożenia poręczenia majątkowego, tj. przyjęcia poręczenia w formie określonej w art. 143 § 1 pkt 9 k.p.k.”.

Oznacza to z jednej strony, że areszt należy uchylić po protokolarnym przyjęciu kaucji, zgodnie z przepisem art. 143 § 1 pkt 9 k.p.k., a z drugiej strony, że środki zapobiegawcze w postaci tymczasowego aresztowania jak i poręczenia majątkowego nie mogą być stosowane jednocześnie.