Przepis art. 387 k.p.k. został zmieniony przez ustawę z dnia 27 września 2013 r. i wszedł w życie 1 lipca 2015 r. Zgodnie z obowiązującym brzmieniem przepisu art. 387 § 1 k.p.k. do chwili zakończenia pierwszego przesłuchania wszystkich oskarżonych na rozprawie głównej oskarżony może złożyć wniosek o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie mu określonej kary lub środka karnego, orzeczenie przepadku lub środka kompensacyjnego bez przeprowadzenia postępowania dowodowego. Wniosek może również dotyczyć wydania określonego rozstrzygnięcia w przedmiocie poniesienia kosztów procesu.
W sytuacji złożenia takiego wniosku przez oskarżonego, Sąd może uwzględnić wniosek o wydanie wyroku skazującego, gdy:
I. okoliczności popełnienia przestępstwa i wina nie budzą wątpliwości,
II. cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzenia rozprawy w całości,
III. nie sprzeciwia się temu prokurator,
IV. nie sprzeciwia się temu pokrzywdzony należycie powiadomiony o terminie rozprawy oraz pouczony o możliwości zgłoszenia przez oskarżonego takiego wniosku.
Sąd może uzależnić uwzględnienie wniosku oskarżonego od dokonania w nim wskazanej przez siebie zmiany. Należy mieć na względzie, że w tej sytuacji Sąd na podstawie art. 387 § 3 k.p.k. w zw. z art. 341 § 3 k.p.k. może uznając za celowe ze względu na możliwość porozumienia się oskarżonego z pokrzywdzonym w kwestii naprawienia szkody lub zadośćuczynienia, może odroczyć posiedzenie, wyznaczając stronom odpowiedni termin. Sąd zarządza przerwę lub odracza posiedzenie na wniosek oskarżonego i pokrzywdzonego uzasadniony potrzebą dokonania uzgodnień.
W sprawach o zbrodnie nadzwyczajne złagodzenie kary może nastąpić tylko wówczas, gdy wniosek został złożony przed doręczeniem oskarżonemu zawiadomienia o terminie rozprawy o czym stanowi przepis art. 387 § 4 k.p.k.
Sąd przychylając się do wniosku, może uznać za ujawnione dowody wymienione w akcie oskarżenia lub dokumenty przedłożone przez stronę.
Zmiana przepisu art. 387 k.p.k. spowodowała, że obecnie ma on szersze zastosowanie. Ustawodawca usunął ograniczenie, jakim była dopuszczalność skorzystania z możliwości dobrowolnego poddanie się karze jedynie tym oskarżonym, którym zarzucono występek. Zaznaczyć należy, że zgodnie ze znowelizowanym przepisem art. 7 § 3 k.k. obowiązującym od 1 lipca 2015 r. występkiem jest czyn zabroniony zagrożony grzywną powyżej 30 stawek dziennych albo powyżej 5000 zł, karą ograniczenia wolności przekraczającą miesiąc albo karą pozbawienia wolności przekraczającą miesiąc. Możliwe zatem jest zakończenie spraw w tym trybie odnośnie wszystkich przestępstw.